Rafał Przybył na Mont Blanc. Wybrali jedną z najtrudniejszych dróg do zdobycia góry

Rafał Przybył na Mont Blanc - nogi go poniosły

Jak sam przyznaje, właśnie wydolność, którą zdobywał przez lata podnoszenia sobie poprzeczki w bieganiu maratonów i ultramaratonów stała się podstawą do myślenia o wejściu na Mont Blanc (4807 m).

- Trzeba sobie zdać sprawę, że to góra prawie dwa razy wyższa niż Rysy. Tam nie ma miejsca na błędy, trzeba mieć duży zapas sił przy wejściu i zejściu, które trwają w sumie kilkanaście godzin - mówi mieszkaniec gminy Piaski.

Tym bardziej, gdy wybiera się wejście na „dach Europy” jedną z najtrudniejszych możliwych dróg, tzw. szlakiem papieskim. Być może sam Rafał dłużej przygotowywałby się do tej wyprawy, gdyby nie pomoc ze strony taternika z ponad 30-letnim stażem, Stanisława Polaka, którego poznał w trakcie jednego z ultramaratonów i od tego czasu panowie razem „chodzą po górach”.

- Inni muszą latami robić różne kursy wspinaczkowe czy skałkowe, a ja podczas każdego wyjazdu uczę się od bardzo doświadczonego kolegi - zdradza ultramaratończyk.

DALSZA CZĘŚĆ ARTYKUŁU POD ZDJĘCIEM - KLIKNIJ, żeby ZOBACZYĆ

Ten czas wykorzystał na dalszy trening, m.in. w naszych Tatrach, ale także w Tatrach Wysokich po słowackiej stronie łańcucha. Dzięki temu zdobywał tak potrzebną w górach aklimatyzację, aby przyzwyczaić swój organizm do ekstremalnego wysiłku połączonego ze zmniejszającą się zawartością tlenu w powietrzu, nieodłączną wraz ze wspinaniem się w coraz wyższe partie.

Od czasu, gdy pierwszy raz zimą wspiął się na Świnicę (2302 m) Rafał zrobił duże postępy i ze swoim kolegą-taternikiem mogli zwiększyć intensywność treningów, które ostatecznie zaprowadziły go do zdobycia w czwartkowy poranek Mont Blanc.

Zdobywanie Mont Blanc - kłujący lód i przepaść za plecami

W sobotę, 1 lipca byli już w schronisku Vittorio Emanuele II na wysokości 2735 metrów.

Następnego dnia wspięli się na czterotysięcznik Grand Paradiso - szczyt Madonna, w kolejnych "zaliczyli" jeszcze na dwa trzytysięczniki. Początkowo Mont Blanc chcieli atakować z wtorku na środę, ale przyszło załamanie pogody i musieli odłożyć swoje plany. Ale nie na długo, gdyż już następnego dnia w czwartek, 6 lipca, 10 minut po północy byli w drodze na szczyt. Nawet wtedy góra nie zamierzała poddać się tak łatwo i przywitała ich niemiło.

-  Zaczął padać deszcz, a chwilę później - śnieg. Gdzieś około 3.00 w nocy zerwał się wiatr wiejący z prędkością w granicach 70 km/h, a my byliśmy na samej grani mając z jednej i drugiej strony kilkusetmetrową przepaść. Do tego śnieg zamienił się w kłujący lód, który wbijał się nam w oczy, że praktycznie chciało się je zamknąć. A przecież trzeba było patrzeć na drogę - opowiada ultramaratończyk.

Takie warunki pogodowe dało się odczuć nawet pomimo specjalistycznego sprzętu m.in: kurtek z gęsiego puchu o dobrej izolacji termicznej i przepuszczalności czy butów alpinistycznych. O rakach, kaskach, czekanach czy śrubach lodowych nie wspominając.

Jako to Polacy, nikogo nie mogą zostawić w potrzebie

- Powiedzmy, że napada śnieg i on zamarznie tworząc taką półkę śnieżną. Ale my tego nie widzimy i idziemy. Temperatura rośnie, lodowiec „pracuje” i wtedy pod naszym ciężarem to wszystko może się załamać. Dlatego każdy jest przypięty pod linę i asekurujemy się nawzajem. Musimy mieć zaufanie do partnera i czasami powierzyć życie w jego ręce. Ja jako były żołnierz jestem do tego przyzwyczajony - zdradza R. Przybył.

Co prawda atak na szczyt chcieli przeprowadzić ze Stanisławem Polakiem we dwójkę, ale po drodze spotkali parę Polaków, którzy gorzej radzili sobie ze wspinaczką i trochę ich „podciągnęli” na Mont Blanc.

- W moim przypadku nogi znów okazały się bazą. Ręce też mam odpowiednio silnie, choć jeszcze nie jestem profesjonalistą z zakresu wspinaczki skałkowej. Po wejściu na szczyt został mi jeszcze zapas energetyczny - dodaje nasz bohater.

Rafał Przybył na Mont Blanc wchodził 7 godzin pokonując od schroniska (3071 metrów) do„dachu Europy” wysokość zbliżoną do naszej Snieżki (1602 metry). Na szczycie panowała temperatura odczuwalna rzędu minus 20 stopni Celsjusza.

- Wrażenie jest mega i nie da się tego z niczym porównać - tłumaczy mieszkaniec powiatu gostyńskiego.

Zejście ze szczytu zajęło mu około 6 godzin.

Barierą dla planów Rafała Przybyła są tylko pieniądze

- Już ta wyprawa była kosztowna, a dalej to mówimy już o sumach rzędu od kilkudziesięciu do nawet setek tysięcy złotych. Na razie chciałbym wykorzystać najbliższy czas na dalszy trening w górach. Z drugiej strony mam też rodzinę, do tego prowadzę firmę, więc wszystko to trzeba jakoś pogodzić - tłumaczy zdobywca Mont Blanc.

Żona ma do niego zaufanie

- Myślę, że ma do mnie zaufanie i wie, że jak coś robię to się do tego przykładam. Wiem, że, często mnie nie ma w domu, ale po prostu nie chcę być zwykłym statycznym człowiekiem, który idzie na 8 godzin do pracy, wraca i siada przed telewizorem. To nie dla mnie - odpowiada człowiek, który wszedł na „Dach Europy”.

Harmonogram przygotowań Rafała Przybyła do wejścia na Mont Blanc

• 1 lipca - Wejście Vittorio Emanuele II na wysokości (2735 m)
• 2 lipca - Wejście oraz zejście na Grand Paradiso Szczyt Madonna (4052 m)
• 4 lipca - Wejście na Bivaco Gino Rainetto (3047 m) następnie zejście z powrotem na camping
• 5 lipca - Wejście do  schroniska Gonelli (3071 m)
• 6 lipca - Atak na Mont Blanc (4807 m) oraz zejście tą samą droga na camping