Odeszli od nas...

Artykuł opublikowany w numerze 44/2016 Życia Gostynia.

Po raz kolejny na łamach "Życia" wspominaliśmy osoby z naszego powiatu, które odeszły w minionym roku. Pamiętam o nich, bowiem poprzez swoją działalność zapisały się w pamięci różnych osób. 1 listopada to doskonały moment, żeby ich sylwetki przypomnieć. Wspominamy ich jako zaangażowanych społeczników, postaci znane, osoby kochane i lubiane.

• gm. Gostyń - 242 osób
• gm. Krobia - 126 osób
• gm. Borek Wlkp. - 85 osoby
• gm. Poniec - 82 osób
• gm. Piaski - 59 osób
• gm. Pępowo - 57 osób
• gm. Pogorzela - 44 osoby

Zenon Łakomy (1951-2016)

Nie był rodowitym mieszkańcem Borku Wlkp., jednak już od pół wieku związany był z tą miejscowością i to tej miejscowości przynosi splendor jego nazwisko. Mieszkańcom Borku kojarzy się ono zarówno z piekarnią jak i ze sportem, choć jednoznacznie nie da się tego stwierdzić. Urodził się 1 stycznia 1951 r. w Gębicach, pow. gostyński. Ojciec Bolesław, matka Zofia z domu Tuczyńska. Do 1965 roku mieszkała w Gębicach. W 1965 roku dziadek Antoni kupił dom w Borku Wlkp. W ten sposób rodzina Zenona Łakomego związała się z tą miejscowością. Po przybyciu w 1965 roku do Borku ojciec Zenona Łakomego rozpoczął pracę w GS Samopomoc Chłopska i związał się z prowadzoną przez tę spółdzielnię piekarnią. Własną piekarnię uruchomił w 1993 r. Po powrocie z Niemiec w 2000 r. Zenon Łakomy zaczął wspomagać ojca w prowadzeniu firmy, słynącej z bardzo dobrego pieczywa oraz wyrobów cukierniczych, ponieważ w firmie najważniejsza jest wysoka jakość.
W 1965 r. ukończył Szkołę Podstawową w Pępowie, później kontynuował naukę w Technikum Mechanicznym w Głogowie, w 1970 r. zdał maturę. Studiował w Katowicach na AWF. Po roku studiów przeniósł się do Mielca, gdzie kontynuował studia w utworzonej tam filii AWF w Warszawie. Studia ukończył z tytułem magistra oraz trenera I klasy. Przygodę ze sportem rozpoczął jako młody chłopak w drużynie piłki nożnej Chrobry Głogów. Szybko jednak został zauważony przez trenerów piłki ręcznej, którzy dostrzegli w nim potencjał i predyspozycje do tej dyscypliny sportu i w latach 1965-1970 występował w drużynie Technikum Mechanicznego. Po zdaniu matury został zawodnikiem pierwszoligowej WSK Stali Mielec - z małą przerwą występował w tej drużynie do końca swojej zawodniczej kariery, którą przerwała poważna kontuzja w 1978 r.
Karierę trenerską rozpoczął w 1978 roku od pracy z juniorami Stali Mielec, z którymi pracował do 1979 r. Później przeniósł się do Szczecina, w którym objął funkcję trenera żeńskiej drużyny MKS Pogoń Szczecin. W 1983 roku zdobył z nią pierwsze mistrzostwo Polski dla Pogoni Szczecin. W roku 1985 został również trenerem męskiej drużyny MKS Pogoń Szczecin. Tę podwójną funkcję pełnił w latach 1985-1986, co jest ewenementem do dnia dzisiejszego. W latach1986 - 1990 był trenerem męskiego zespołu MKS Pogoń Szczecin. Później wyjechał do Niemiec (ówczesne NRD), gdzie chciał spróbować pracy trenerskiej z drużynami niemieckimi. Osiągnięcia w reprezentacyjnej karierze trenerskiej: z męską reprezentacją Polski w 1989 r. wywalczył awans do grupy A mistrzostw świata. Na mistrzostwach świata rozgrywanych w Pradze w 1990 r. z tą samą drużyną narodową zajął 11 miejsce. Kolejnym trenerskim osiągnięciem reprezentacyjnym jest zajęcie 7/8 miejsca z drużyną narodową kobiet na Mistrzostwach Europy w 2006 r. rozgrywanych w Szwecji. W 2007 roku z Młodzieżową Reprezentacją Kobiet wywalczył awans do MME rozgrywanych w tym samym roku w Turcji, na których prowadzona przez Zenona Łakomego reprezentacja zajęła 13 miejsce. Z prowadzoną równolegle seniorską żeńską reprezentacją Polski również w 2007 roku awansował do Mistrzostw Świata rozgrywanych we Francji w 2007 roku, na których drużyna narodowa zajęła 11 miejsce i uzyskała awans do kwalifikacji olimpijskich do Igrzysk Olimpijskich w Pekinie w 2008 roku. Prowadził tę drużynę w kwalifikacjach, lecz niestety drużynie nie udało się zdobyć awansu.

Ostatnia przedwojenna absolwentka i maturzystka gimnazjum w Gostyniu.
Urodziła się 22 września 1919 roku w Gostyniu. Jej rodzicami byli Mieczysław i Helena (z domu Czwójdzińska) Hejnowiczowie. W Gostyniu ukończyła szkołę powszechną, po czym w latach 1930 - 1938 uczęszczała do Gimnazjum w Gostyniu. Maturę zdała w 1938 r. Po maturze pomagała matce opiekować się młodszymi siostrami i braćmi z jedenaściorga rodzeństwa. Wybuch wojny zastał ją w Gostyniu gdzie po niespełna dwóch miesiącach 21 października 1939 r. spotkała ich rodzinę wielka tragedia. Na rynku gostyńskim został rozstrzelany wraz z innymi obywatelami ich ojciec Mieczysław Hejnowicz. Wkrótce cała rodzina została wysiedlona do Wilkowic koło Rawy Mazowieckiej, a następnie do Przesławic k. Grójca. Stamtąd wraz z rodziną trafiła do Warszawy.
Podczas jednej z łapanek Michalina Hejnowicz została ujęta i osadzona na Pawiaku. Stamtąd po pewnym czasie została wywieziona do obozu koncentracyjnego w Majdanku. Z Majdanka powróciła szybko, gdyż wykupiły ją matka i przyszła teściowa Michałowska. W czasie wojny wyszła za mąż za Edmunda Michałowskiego, również absolwenta Gimnazjum w Gostyniu z 1936 r. W 1948 r. rodzina Michałowskich osiedliła się w Łodzi. Z ich związku urodziło się troje dzieci: Marek 1943, Anna 1947 i Michał 1950. Cała jej praca zawodowa związana była z administracją Uniwersytetu Łódzkiego. W 2013 r. przeniosła się z Łodzi do syna Marka do Mściszewic na Kaszubach. Zmarła 8 maja. Pochowana została na gostyńskim cmentarzu 17 maja 2016 r. Była to ostatnia przedwojenna absolwentka i maturzystka gostyńskiego gimnazjum.

Pełnił funkcję radnego gminy Piaski nieprzerwanie od 1971 do 2014 roku, przyczyniając się do rozwoju zarówno sołectwa Michałowo, jak i całego samorządu. Za swą aktywną wieloletnią działalność był wielokrotnie odznaczany i wyróżniany. W 1975 roku otrzymał Srebrny Krzyż Zasługi, a w 1983 roku Złoty Krzyż Zasługi. Otrzymał również Odznakę za Zasługi dla Województwa Leszczyńskiego, Odznakę Zasłużony Pracownik Rolnictwa oraz Srebrny i Złoty Medal za Zasługi dla Pożarnictwa.
Śp. Ignacy działania samorządowe traktował jak pracę na rzecz własnego domu. Dzięki jego zaangażowaniu zmodernizowano drogę i chodniki w Michałowie. Dokładał wielu starań, których celem było utworzenie zatok i przystanków autobusowych. Był także wieloletnim prezesem prężnie działającego Kółka Rolniczego w Michałowie. Na uwagę zasługuje również jego aktywność społeczna - między innymi był organizatorem oraz koordynatorem komitetów społecznych na rzecz telefonizacji oraz gazyfikacji sołectwa Michałowo.
Ignacy Urbaniak przez wiele lat aktywnie wspierał jednostkę Ochotniczej Straży Pożarnej w Godurowie. Brał aktywny udział w zebraniach, uroczystościach i spotkaniach okolicznościowych. Służył też pomocą w bieżącej działalności. Podejmował działania związane z opieką nad zabytkami oraz wykorzystaniem zasobów środowiska kulturowego w swoim otoczeniu, szczególną troską otaczając kapliczki i krzyże przydrożne. Swą wiedzą i doświadczeniem dzielił się zarówno z mieszkańcami jak i przedstawicielami samorządu gminnego. W ostatnich latach aktywnie działał w Zarządzie Koła Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych. Jego wieloletnia działalność i zasługi na rzecz środowiska lokalnego i rozwoju gminy Piaski zasługują na uznanie i wyróżnienie.

W sierpniu zmarł Jan Kmiecik, radny gminy Pępowo w obecnej kadencji. Długoletni działacz samorządowy, zaangażowany w sprawy wsi. Miał 66 lat. Od 17.01.2002 r. do 13.02.2007 r. pełnił funkcję sołtysa wsi Krzyżanki. Następnie pełnił funkcję radnego gminy Pępowo w latach 2006 -2010. W V kadencji Rady Gminy Pępowo był zastępcą przewodniczącego Komisji Budżetu, Inwestycji, Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej oraz Działalności Gospodarczej oraz członkiem komisji rewizyjnej. Pełnił również funkcję radnego gminy Pępowo w VI kadencji w latach 2010 - 2014. Był członkiem Komisji Rolnictwa, Gospodarki Żywnościowej i Ochrony Środowiska oraz Komisji Rewizyjnej. W kolejnej VII kadencji Rady Gminy Pępowo również był radnym gminy. Brał udział w pracach Komisji do spraw Oświaty, Kultury, Sportu, Zdrowia, Spraw Socjalnych oraz Porządku Publicznego. Był dwukrotnie delegowany jako przedstawiciel gminy Pępowo do Walnego Zgromadzenia Międzygminnego Związku Wodociągów i Kanalizacji w Strzelcach Wielkich. Aktualnie pełnił funkcję wiceprezesa Zarządu OSP Krzyżanki. Od wielu lat był aktywnym członkiem komitetu ds. współpracy pomiędzy gminami Pępowo - Neder Betuwe (Holandia). Zaangażowany w organizację Kiermaszów Bożonarodzeniowych, wypożyczanie sprzętu rehabilitacyjnego dla osób niepełnosprawnych oraz organizowanie wakacyjnych wyjazdów dzieci do Dodewaard, w tym zakresie współpracował z Gminnym Ośrodkiem Pomocy Społecznej w Pępowie. Był opiekunem grupy dzieci podczas wyjazdu do Holandii w 2016 roku. Z jego inicjatywy powstało boisko i plac rekreacyjny w Krzyżankach - Dwór. Wspierał także budowę wielofunkcyjnego boiska sportowego ogólnie dostępnego dla dzieci i młodzieży przy Samorządowej Szkole Podstawowej w Skoraszewicach. Ostatnio zabiegał o budowę sieci kanalizacji sanitarnej w Krzyżankach. Podczas sierpniowej wizyty holenderskich przyjaciół, śp. Jana Kmiecika wspominał przewodniczący komitetu ze strony Holandii: „Mamy w naszej pamięci lipcowe pożegnanie, kiedy gościliśmy dzieci z Polski. Wtedy Jan z uśmiechem na twarzy powiedział „do zobaczenia w sierpniu”. Jednak stało się inaczej. Ciężko jest nam wyrazić słowami to, co teraz czujemy. Już w pierwszych latach współpracy Jan był bardzo aktywny. Był pionierem, osobą, która nie lubiła stać na czele, ale bardzo dużo pracy przechodziło przez jego ręce. Jan był osobą łączącą ludzi ze sobą, osobą wesołą, która potrafiła zawsze realistycznie patrzeć na sytuacje trudne do rozwiązania. Był dumny, że ponownie został wybrany radnym. Był bardzo zaangażowany w prace komitetu. Zawsze wesoły, serdeczny i uśmiechnięty. Możemy o nim powiedzieć nie inaczej, jak to, że był fajnym człowiekiem. Straciliśmy osobę, która znaczyła dla nas wiele. Będzie nam go brakowało.”

W lipcu zmarł wybitny chirurg dziecięcy Aleksander Górny. Przez wiele lat był dyrektorem szpitala w Gostyniu. Założył i prowadził Oddział Chirurgii Dziecięcej w tej placówce. Miał 92 lata. Oddział Chirurgii Dziecięcej utworzony w Gostyniu przez doktora Aleksandra Górnego był pierwszą tego typu placówką w dawnym województwie leszczyńskim. Przy oddziale uruchomił Poradnię Chirurgii Dziecięcej. Doktor Górny prowadził oddział do ukończenia 70. roku życia. Pracował również społecznie w PCK pełniąc funkcję prezesa. Za swoją działalność otrzymał liczne odznaczenia i wyróżnienia. W maju 2015 roku uczestniczył w jubileuszu 50-lecia istnienia Oddziału Chirurgii Dziecięcej gostyńskiego szpitala. Zmarł 12 lipca w wieku 92 lat. Aleksander Góry pochowany został w Poznaniu, na cmentarzu przy ul. Nowiny. Jak wspominali go współpracownicy: „wspaniały człowiek”. Doktor, który zawsze podkreślał, że „oddział traktuje jako swoje dziecko, gdyż tak należy to traktować”. Doktora Górnego cechował niezwykły profesjonalizm i wielka empatia, a także troska o dobro małego pacjenta, które bez wątpienia były największymi i najpiękniejszymi cechami, które towarzyszyły mu w codziennej pracy.

Ziemskie szeregi opuścił 23 lipca 2016 roku. Radny Rady Miejskiej w Pogorzeli w latach 1990 - 2002, aktywny działacz i członek Rady Sołeckiej wsi Kromolice. Działał w radzie sołeckiej, pomagał w wielu inicjatywach, jakie działy się wokół niego. Miał duże zaufanie swoich mieszkańców, którzy wybierali go przez trzy kolejne kadencje do Rady Miejskiej w Pogorzeli. Pełnił tam ważne funkcje członka zarządu oraz społecznego zastępcy burmistrza. To on wspierał inicjatywę modernizacji stawu, rozbudowy szkoły, czy budowy dróg w Kromolicach. Jako członek zarządu aktywnie włączał się w wiele inicjatyw i inwestycji realizowanych w gminie. Działał również w radzie Banku Spółdzielczego w Pogorzeli, będąc przez 8 lat członkiem rady nadzorczej banku. W 1994 r. otrzymał odznakę za zasługi dla województwa leszczyńskiego. Był aktywnym działaczem Polskiego Stronnictwa Ludowego, za co został odznaczony Złotą Koniczynką.

Zmarła 6 października 2016 roku. Mieszkanka Gumienic, wieloletnia działaczka i założycielka Koła Gospodyń Wiejskich. Była inicjatorką założenia w 1966 roku KGW w Gumienicach i nieprzerwanie od 50 lat jego przewodniczącą. Od dnia założenia działało ono bardzo aktywnie, dzięki m.in. dużemu zaangażowaniu jego przewodniczącej, która inicjowała szereg szkoleń, pokazów i imprez dla swoich członkiń oraz mieszkańców Gumienic. Organizowano kursy szycia i wykroju, gotowania i pieczenia, zakup piskląt i skup jajek. Organizowano również wycieczki, czyny społeczne, spotkania i zabawy. Działała także w Kółku Rolniczym, Radzie Sołeckiej, Polskim Stronnictwie Ludowym oraz w Spółdzielni Mleczarskiej w Gostyniu. Za swoją działalność odznaczona została w 1986 r. medalem 40 - lecia PRL oraz w 1999 r. medalem „Za zasługi dla województwa leszczyńskiego”. Zawsze cieszyła się dużym szacunkiem i uznaniem mieszkańców Gumienic i całej gminy. Właśnie w tym roku, miała zostać uhonorowana medalem „Zasłużony dla gminy Pogorzela”. Zostanie on wręczony pośmiertnie jej rodzinie.

Był poetą, który podjął się trudnego zadania popularyzacji poezji w czasach zdominowanych przez masową popkulturę. Ireneusz Szafranek urodził się 2 maja 1956 r. w Krzyżankach. W 1975 r. ukończył Liceum Ogólnokształcące w Gostyniu a następnie Pomaturalne Studium Mechanizacji Rolnictwa w Poznaniu. Jako poeta zadebiutował w 1991 r., kiedy to lokalna gazeta „Wieści Pępowa” opublikowała jego wiersz „Wszyscy widzimy”. Natomiast jego pierwszy tomik „Pragnę więcej” ukazał się w 2003 r. Od tego czasu zostało wydanych wiele jego prac, które cieszyły się dużą popularnością. Ireneusz Szafranek brał udział w konkursach, w których zdobywał wyróżnienia i nagrody za swoją twórczość. W 2007 r. otrzymał tytuł Zasłużonego dla Powiatu Gostyńskiego za osiągnięcia w dziedzinie kultury. Był członkiem Leszczyńskiego Towarzystwa Kulturalnego i Związku Literatów Polskich oddziału Zielona Góra. Bardzo chętnie udzielał się w konfrontacjach poetyckich na szczeblu wojewódzkim i krajowym. Zmarł 14 maja 2016 roku.

Honorowy Obywatel Ponieca. Urodził się 18 września 1933 roku w Grzędzie, w parafii Kościejów, w diecezji lwowskiej z rodziców Józefa i Wiktorii z domu Bliźnicka. Ojciec był rolnikiem, a matka zajmowała się domem. Bronisław miał tylko jednego o dwa lata młodszego brata Stanisława. Latem 1944 roku matka wywiozła swoich synów do dziadków do Kraczkowej, koło Łańcuta, a sama wróciła do domu. Nocą 9 września 1944 roku dziesięciu uzbrojonych Ukraińców wpadło do wioski i pomordowało 30 Polaków, w tym pana Józefa, ojca Bronisława i Stanisława. Matce, choć zranionej, udało się uciec.
Bronisław Łagocki do szkoły podstawowej chodził w Grzędzie, w Kraczkowej i wreszcie w Poniecu w Leszczyńskim, gdzie po wojnie zamieszkała matka. W sierpniu 1948 roku zgłosił się do Niższego Seminarium Duchownego Księży Werbistów w Bruczkowie. Właściwie nie zdał egzaminu wstępnego z matematyki, ale pozostawiono go warunkowo, na półroczną próbę. W tym czasie przez swoją pilność nadrobił wszystkie zaległości. W 1951 roku wraz z kolegami przeniósł się do klasy maturalnej do Górnej Grupy. Po maturze w 1952 roku został przyjęty do nowicjatu. Pierwszy rok nowicjatu odbył w Nysie, a następnie studia filozoficzno-teologiczne kontynuował w Wyższym Misyjnym Seminarium Duchownym Księży Werbistów w Pieniężnie, gdzie 31 stycznia 1960 roku przyjął święcenia kapłańskie.
Po święceniach odbył roczny staż kapłański w Bytomiu na obowiązkowym wówczas Kursie Pastoralnym. Następnego roku był wikariuszem w parafii świętych Piotra i Pawła w Pieniężnie z samodzielną obsługą dwóch kościołów - w Białczynie i Piotrowcu. Z kolei w latach 1961-1965 był wikariuszem w Nysie w parafii św. Jana Chrzciciela. Pod koniec grudnia 1964 roku otrzymał skierowanie do pracy misyjnej w Argentynie.
Przepracował w południowoamerykańskim kraju ponad pół wieku, 51 długich lat. Nigdy sobie żadnej pracy nie wybierał, szedł tam, gdzie go posyłano i wykonywał zadania, które mu zlecano. Był wikariuszem, proboszczem, dyrektorem wielkiej szkoły z 1300 uczniami, przełożonym domu zakonnego, ekonomem prowincjalnym, duszpasterzem więziennym, kapelanem szpitalnym, duszpasterzem polonijnym. Miał szczególny dar pomagania chorym. Już jako kleryk w Pieniężnie był pielęgniarzem na izbie chorych i przyswoił sobie wielką wiedzę medyczną. Był człowiekiem pogodnym. Miał wielkie poczucie humoru.
Zmarł 30 czerwca 2016 roku w domu misyjnym dla seniorów pod wezwaniem Matki Bożej Fatimskiej w Posadas w Argentynie w wieku 83 lat.

Odszedł do wieczności 31 maja 2016 roku. Mieszkał w Pogorzeli. Przewodniczący Rady Miejskiej w Pogorzeli od 1 marca 1953 roku. Tę funkcję pełnił przez 19 lat, aż do 31 grudnia 1972 roku. Od 1 stycznia 1973 roku aż do przejścia na emeryturę był pracownikiem Gminnej Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Pogorzeli. Pełnił także funkcję kierownika cegielni we Wziąchowie oraz kierownika restauracji „Pod Rogami”.

Urodził się 19 marca 1957 r. w Borku Wlkp., z którym to miastem związał się nieomal na stałe, tak przez okres szkolny jak i całą swoją zaangażowaną zawodową i społeczną działalność i pracę na rzecz społeczności lokalnej, powiatowej oraz w skali całego regionu wielkopolskiego.
W latach 1977-1979 odbył służbę w wojsku polskim początkowo w szkole młodszych specjalistów wojskowych w Mrzeżynie, a następnie jako podoficer w stopniu kaprala w 31 bazie lotnictwa taktycznego w Poznaniu-Krzesinach. Od najmłodszych lat wykazywał wybitne zainteresowanie aktywnymi dziedzinami kultury fizycznej w tym sportowo - obronnej.
Z początkiem lat siedemdziesiątych wstąpił w szeregi Ligi Obrony Kraju, gdzie z pasją i zaangażowaniem oddał się uprawianiu sportów obronnych w tym głównie strzelectwa sportowego - osiągając czołowe wyniki w tej dziedzinie. Jego aktywne zaangażowanie w działalność lokowską spowodowało, że został obdarzony zaufaniem i wybrany w skład statutowych władz stowarzyszenia LOK - począwszy od władz klubu, powiatu, rejonu. Na ostatnim zjeździe wojewódzkim 19 marca br. powierzono mu funkcję członka wielkopolskiego zarządu wojewódzkiego Ligi Obrony Kraju. Jako zaangażowany społecznik i działacz LOK współpracował z innymi stowarzyszeniami i organizacjami o charakterze patriotycznym.
Za swą wysoce aktywną i zasłużoną pracę zawodową i działalność społeczną został wielokrotnie wyróżniony i nagrodzony odznaczeniami regionalnymi oraz organizacyjnymi LOK łącznie ze złotym medalem „Za zasługi dla Ligi Obrony Kraju”, medalem „Za wybitne zasługi dla Ligi Obrony Kraju” oraz najwyższym odznaczeniem w postaci porcelanowego krzyża „Za zasługi dla klubów żołnierzy rezerwy”. Całą swoją zaangażowaną życiową postawą dawał przykład i stał się wzorcem godnym naśladowania przez społeczeństwo w tym głównie młodzież, w społecznej służbie ojczyźnie - społeczeństwu - obronności i Wielkopolsce.

Zmarła 23 października 2016 roku. Była bardzo cenioną działaczką społeczną w Pogorzeli, ale i poza nią. Współzałożycielka i sekretarz Towarzystwa Osób Niepełnosprawnych, które od 1991 r. aktywnie działa na terenie czterech gmin (Pogorzela, Borek Wielkopolski, Pępowo i Kobylin). Gdy niespełna 25 lat temu zakładała Towarzystwo wraz z Bronisławem Dolnym oraz Janem Naglakiem, który pełnił wtedy funkcję prezesa zarządu, zapewne nie spodziewała się, że przetrwa ono tyle czasu. Od początku pełniła tam funkcję sekretarza zarządu TON, ale także służyła ciepłym słowem i poradą. Choroba nie pozwoliła jej dokończyć planów, związanych z organizacją jubileuszu 25 - lecia istnienia Towarzystwa. Jej przyjaciele wspominają ją jako pełną życia i radosną osobę, obdarzoną empatią i optymizmem. Była oddaną żoną i przede wszystkim matką, a los niepełnosprawnych był dla niej priorytetem.