Gostyń laureatem Nagrody Samorządowej. Jerzy Kulak odebrał ją w Krakowie

Stowarzyszenie Rzeczpospolita Obywatelska ogłosiła w lipcu 2021 roku kolejną edycję Nagrody Samorządowej im. Norberta Barlickiego. Wyróżnienie jest przyznawane osobom fizycznym i prawnym związanym z samorządem terytorialnym za działania na rzecz wspólnot samorządowych w Polsce.

Nagroda  nadawana jest od wielu lat w kilku kategoriach: Samorząd Miejski, Samorząd Powiatowy, Samorząd Województwa, Jednostka Samorządu Terytorialnego, Organizacja Pozarządowa, Całokształt Działań na rzecz Samorządu Terytorialnego, Firma Przyjazna Samorządowi. Zgłoszenia kandydatur do pierwszego etapu selekcji laureatów Nagrody można bylo składać w terminie do dnia 20 lipca 2021 r.

Nagrody wręczane są tym, którzy w swojej pracy realizują ideę postępu i równości, odwołując się do najlepszych tradycji promowanych przez przedwojennego polityka Norberta Barlickiego, zamordowanego w 1941 roku w obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu.

Laureatów za rok 2021 wyłoniła, jak dotychczas, Kapituła Nagrody pod przewodnictwem prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego. Patronat medialny nad tegoroczną edycją Nagrody objął tygodnik „Przegląd”. Gala wręczenia Nagrody odbyła się 24 września w Krakowie.

W tegorocznej edycji, w kategorii Jednostka Samorządu Terytorialnego uhonorowano miasto Gostyń. Tak, nasz Gostyń, z Wielkopolski. TUTAJ ZDRADZAMY SZCZEGÓŁY - ZA CO?

Podczas gali osobiście odebrał ją burmistrz Jerzy Kulak.

- Nagroda Samorządowa im. Norberta Barlickiego w kategorii "Jednostka Samorządu Terytorialnego" za rok 2021 dla GOSTYNIA. Miałem zaszczyt odebrać ją z rąk prezydenta Krakowa prof. Jacka Majchrowskiego - napisał na swoim fanpage'u zadowolony i dumny Jerzy Kulak, burmistrz Gostynia.

Więcej o Norbercie Barlickim:

Urodził się 6 czerwca 1880 r. w Sieciechowie k/Kozienic. W 1900 ukończył gimnazjum w Radomiu, a w 1904 prawo na Uniwersytecie Warszawskim. W 1906 i 1909 studiował również socjologię i ekonomię w Brukseli i Petersburgu. W latach1907-1917 pracował, jako nauczyciel gimnazjalny. Członek Polskiej Partii Socjalistycznej od 1902. W latach 1904–1905 działał w Zagłębiu Dąbrowskim (redagował tam „Kurier Sosnowiecki”). Potem pracował w Warszawie, Łodzi i Wilnie. W trakcie rozłamu w PPS, do jakiego doszło w 1906,opowiedział się po stronie PPS-Lewica. Aresztowany przez rosyjską policję w 1911 pod zarzutem działalności rewolucyjnej. Krótko więziony na Pawiaku w Warszawie. Od maja 1916 do maja 1918 był radnym miejskim w Warszawie, wybranym z listy PPS. Za protest przeciw traktatowi brzeskiemu i odczytanie deklaracji w sprawie wolnych wyborów do Rady Stanu został aresztowany przez władze niemieckie i uwięziony w twierdzy modlińskiej. Zwolniony po siedmiu miesiącach, w dniu powrotu do Warszawy Józefa Piłsudskiego - 11 listopada 1918 r. Po odzyskaniu niepodległości, od 1918, działacz zjednoczonej Polskiej Partii Socjalistycznej. W 1919 wybrany w skład Rady Naczelnej PPS (był członkiem Rady przez cały okres międzywojenny). W latach 1926–1931 przewodniczący Centralnego Komitetu Wykonawczego PPS. W 1928 po inspirowanym przez sanację rozłamie w warszawskiej organizacji PPS stanął na czele Tymczasowego Komitetu Organizacyjnego PPS w Warszawie. Następnie do 1931 przewodniczył okręgowi warszawskiemu PPS.W wolnej Polsce piastował różne funkcje publiczne. W latach1918-1919 podsekretarz stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych w gabinecie Jędrzeja Moraczewskiego. W trakcie wojny polsko-bolszewickiej w 1920 powołany w skład Rady Obrony Państwa. Od sierpnia1920 do marca 1921 uczestniczył w rokowaniach pokojowych w Mińsku i Rydze. W gabinecie Aleksandra Skrzyńskiego, od lutego do kwietnia 1926 minister robót publicznych. Od 1919 czterokrotnie wybierany Posłem na Sejm RP z okręgu warszawskiego. W 1919, 1922 i 1928 z listy PPS, a w 1930 z listy Centrolewu. W latach 1920-1926 był przewodniczącym Związku Parlamentarnego PPS (klubu poselskiego PPS). Mandat poselski sprawował do 1933. Jako czołowy działacz Centrolewu i przeciwnik dyktatury sanacyjnej oskarżony został w procesie brzeskim. W1932 został skazany na dwa i pół roku więzienia. Wyrok, od 25 listopada 1933 do 8 maja 1934 r., odbył w więzieniu mokotowskim w Warszawie.

W 1937 r. Rada Miejska w Łodzi wybrała go prezydentem miasta. Nie objął jednak stanowiska z powodu sprzeciwu Ministra Spraw Wewnętrznych i rozwiązania łódzkich władz samorządowych. W czasie okupacji hitlerowskiej jeden z przywódców konspiracyjnej lewicy socjalistycznej. W podziemiu wydawał pismo „Chłop i Robotnik”. W dniu 21 kwietnia 1940 aresztowany przez Gestapo i zesłany do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu. Zginął tam 6 sierpnia 1941 r.