Bartek Rokicki z Krobi ma swoją wymarzoną protezę. „Wydawało mi się, że ją po prostu założę i od razu będę chodził”

„To, co mam na nodze, to nie tylko sprzęt. To szansa, którą dostałem”

Jest to dla niego trudne do pogodzenia.

- Bo chodzenie na protezie to nie jest „zakładasz i idziesz”. To ciągła nauka, błędy, potknięcia, poprawki. To trochę jak u dziecka, które stawia pierwsze kroki – tylko że moje ciało już dawno się przyzwyczaiło do czegoś innego, a teraz muszę je „przeprogramować”. Mózg mówi jedno, noga robi drugie, a ziemia… no cóż, jakoś zawsze jest w złym miejscu w złym czasie - opisuje swoją „przygodę” z protezą 43-latek.

Jednocześnie nie ukrywa, że zdarzają się momenty, szczególnie „po zaliczeniu kolejnej gleby”, kiedy chciałby „rzucić wszystko i usiąść na podłodze na dłużej”. Powtarza sobie jednak, że każdy krok, nawet ten zakończony upadkiem, to krok do przodu.

Sił dodaje mu także świadomość, że ma przy sobie rodzinę i wsparcie wielu niesamowitych ludzi.

- Nie po to tak długo zbierałem pieniądze, tak dużo osób mi pomagało i kibicowało, nadal kibicuje, i na pewno chciałoby mnie zobaczyć w tej protezie, żeby cały ten wysiłek poszedł na marne. Gdy nadal pokazuję się o kulach czy na wózku niektórzy są zaskoczeni i pytają: „Gdzie ta proteza?” Mogę jedynie zapewnić, że już niedługo będę w niej chodził: dla siebie i dla innych. Bo to, co mam na nodze, to nie tylko sprzęt. To szansa, którą dostałem dzięki wam - mówi Bartek.

DALSZA CZĘŚĆ ARTYKUŁU POD GRAFIKĄ - KLIKNIJ, żeby PRZECZYTAĆ REPORTAŻ

Uczy się, pomaga i trzeba ją ładować, jak telefon

- Ma wbudowany mikroprocesor i zestaw czujników, które uczą się, dostosowują do mojego chodu, pomagają w sytuacjach, kiedy miałbym się potknąć czy przewrócić i automatycznie reagują. Niestety, coś za coś, gdyż trzeba ją ładować co dwa dni. Trwa to całą noc. Mimo posiadania wszystkich tych udogodnień nie jest łatwo się w niej poruszać, dlatego nie mogę się doczekać, kiedy uda mi się dostać do Centrum Rehabilitacji w Górznie. Początkowo wahałem się czy tam jechać, byłem zniechęcony, aczkolwiek teraz wiem, że sam się nie nauczę tak chodzić, jak nauczą mnie tamtejsi fizjoterapeuci - tłumaczy B. Rokicki.

Po odbiorze protezy z firmy Otto Bock w Poznaniu, gdzie specjaliści przez trzy dni pokazywali mu, jak użytkować urządzenie i gdzie stawiał pierwsze kroki, 43-latek próbuje chodzić. Póki co przy pomocy kul, dookoła domu.

- Jeśli opanuję to w 100%, tak jak powinienem, to cały dzień będę mógł się w niej poruszać, ściągając ją tylko na noc do ładowania. Moim celem jest chodzić jak najbardziej sprawnie, płynnie i jestem pewien, że go osiągnę, nie poddam się - wyjaśnia mieszkaniec Krobi.

Już niedługo pokaże się w niej „na mieście”

- Powoli przymierzam się do tego kroku i zaczynam brać drobne zlecenia, jeśli chodzi o filmowanie tzw. „ślubniaków” - filmów ze ślubu czy robienie zdjęć, czyli to, czym zajmowałem się przed chorobą. Na razie nie jestem jeszcze na tyle odważny, żeby wziąć aparat, stanąć na protezie i robić zdjęcia z przekonaniem, że się nie przewrócę. Aczkolwiek zrobiłem już naprawdę duży krok do przodu, jestem na dobrej drodze do „dopieszczenia” mojego chodu i wszystko będzie grało. Wtedy już spokojnie pokażę się w protezie „na mieście” - podsumowuje z uśmiechem Bartek Rokicki.

Gdyby ktoś chciał pomóc Bartkowi w zdobyciu pieniędzy na rehabilitację nadal może wpłacić pieniądze na jego zbiórkę - link TUTAJ lub przekazać 1,5% podatku na ten cel:

Numer KRS 0000396361

Cel szczegółowy 1,5% 0543231 Bartosz

KLIKNIJ GRAFIKĘ, żeby PRZECZYTAĆ ARTYKUŁ