Kościół p.w. św. Idziego Ufundował go Władysław Herman, choć podaje się też nazwisko Piotra Włostowica. Zachowany do dzisiaj obiekt wzniesiono prawdopodobnie na początku XII w., ale inne źródła mówią o wieku XIII. Wybudowano go z kostki granitowej, z zastosowaniem okładzin z piaskowca w narożnikach. Sakralny budynek odnowiono w 1440 r. w stylu romańskim orientowanym. Kolejny remont odbył się w 1605 r. We wnętrzu znajdował się drewniany strop, a dach był pokryty drewnianymi gontami, które kilkakrotnie zniszczył pożar. Ołtarz późnobarokowy z rzeźbami świętych i z obrazem - Pietą. Dziś jeden z pierwszych "pomników chrześcijaństwa" w Wielkopolsce jest kaplicą cmentarną. Drzwi obiektu otwierane są dla żyjących 1 listopada i 1 września - w dniu patrona kościoła.
Kościół parafialny p.w. św. Mikołaja Nie można dokładnie ustalić, kto i kiedy wybudował kościół parafialny w Krobi, ani też, kto był jego fundatorem. Jednak wiadomo, że już od 1232 r. miasteczko Krobia należało do biskupów poznańskich. W XIII w. na terenach podmokłych i nieco obniżonych w stosunku do centrum miasta wybudowano drewniany kościół p.w. św. Mikołaja. Dopiero w XV w. biskup Andrzej z Bnina wzniósł murowany obiekt, a w XVII w. kolejny biskup poznański odrestaurował kościół i powiększył. W późniejszych latach dwa razy runęła wieża kościoła, w 1757 r., w czasie pożaru miasta, znaczna część kościoła została zniszczona. Świątynię odbudował biskup Teodor Czartoryski. Jest ona trzynawowa, bazylikowa. Styl kościoła jest barokowy, z akcentami późnego renesansu (tron biskupi z 1630 r), styl rokoko (dwie ławki i komody). Mimo kilkakrotnej przebudowy, pożarów można w światyni znaleźć szereg cennych zabytków zachowanych w oryginale: pomniki Ambrożego Balcera Jana i jego zony Anny z Chwałkowskich, Czackich, portrety malowane na płótnie.
Ratusz w Krobi Ratusz murowany, w stylu romańskim, którego architektura zachowała się do dziś pochodzi z początku XIX w. Zegar, który znajduje się na wieży został tam umieszczony w 1804 r. Na wschodniej ścianie obudowy budynku znajduje się imienna płyta pamiątkowa rozstrzelanych z 21 października 1939 r., a na południowej ścianie jest płyta, poświęcona Ofiarom Powstania Wielkopolskiego.
Kościół w Nieparcie Należy do najstarszych w całej okolicy, a swymi początkami sięga XIII w. Pierwsza świątynia p.w. Piotra i Pawła powstała w 1240 r. Fundatorem był biskup Paweł Grzymała. Pierwszy kościół był drewniany, uległ ruinie w XIV w. Nowy wybudowano najprawdopodobniej w 1600 r. W maju 1904 r. zniszczył go jednak pożar. Niezwłocznie przystąpiono do odbudowy nowej świątyni, dzięki gorliwości ks. Szudarka, pomocy patrona i ofiarności całej ludności. Nowa świątynia stanęła w stylu neogotyckim i posiada ołtarz główny i dwa boczne, organy, loże patronacką, zegar czterotarczowy oraz 3 dzwony. W 1917 2 mniejsze zostały rozbite na wieży i zrzucone kawałkami. Zabrano je do przetopienia na działa.
Kościół w Domachowie p. w. św. Michała Archanioła Założony prawdopodobnie w 1290 r., kiedy wieś nabył biskup poznański (choć tradycja mówi o roku 1256). Najstarsza świątynia była drewniana. Zawaliła się w XVI w. W miejsce tego kościoła, w 1568 r. postawiono nowy, także drewniany. W 1586 r. została do niego przybudowana murowana kaplica pod wezwaniem św. Krzyża i św. Andrzeja, naprzeciw zakrystii. Kościół został odnowiony w 1775 r. W 1830 r. dokonano włamania do domachowskiego kościoła. Kolejnego odnowienia i powiększenia świątyni dokonano już w XX w. Tego trudnego zadania podjął się poznański architekt Lucjan Michałowski. Na miejscu starej zakrystii dobudowano nową, wzniesiono kaplicę na miejscu starej murowanej, przedłużono budynek kościelny, dobudowano wieżę i nawę boczną. W latach 1932 - 1933 dokonano restauracji gotyckiej Piety.
Pałac w Pijanowicach Wchodzi w skład założenia pałacowego, położonego w południowej części wsi. Zbudowany ok. 1900 r. na polecenie ówczesnego właściciela majątku Waltera Conze. Znajduje się w centrum parku. Przed 1914 r. został rozbudowany od strony północnej i wzbogacony o portyk z podjazdem przed głównym wejściem oraz park. W centrum parku znajduje się dość duży staw. Część wschodnia parku jest starsza - zachowano tu częściowo stary drzewostan, złożony głównie z dębu szypułkowego, lipy drobnolistnej i jesionu wyniosłego. Zespół folwarczny składa się z podwórza folwarcznego i kolonii domów pracowników.
Pałac w Rogowie Znajduje się w parku, w północnej części wsi, po zachodniej stronie drogi Niepart - Krobia. Został wzniesiony na początku XX w. na miejscu starszego dworu. Forma pałacu i elementy zdobnicze nawiązują do późnego baroku, klasycyzmu i secesji. Otoczony parkiem, pochodzącym z XIX w., po powierzchni 3,9 ha. Obecnie w pałacu znajduje się Dom Pomocy Społecznej.
Pałac w Gogolewie Został wzniesiony około 1820 r. prawdopodobnie z okazji ślubu Marcelego Czarneckiego z Florentyną Chłapowską. prawdopodobnie zaprojektowany był przez samego właściciela, posiadającego dostateczne wykształcenie fachowe. Pałac rozbudowany został w XIX w. o boczne skrzydła, gruntownie restaurowany w 19 24 r. ze zmiana artykulacji elewacji. "Ogród włoski" powstał przed 1785 r. Prawdopodobnie do jego budowy wykorzystano fragmenty wcześniejszego XVIII wiecznego dworu. W latach 30. XIX w. na jego miejscu powstał park krajobrazowy o powierzchni 9,06 ha, założony przez żonę Marcelego Czarneckiego. Następnie park został przekształcony, w 1924 r. wykonano kanał wodny, otaczający pałac, z mostami i okazałą bramą wjazdową.
Pałac w Pudliszkach Postawiony w latach 20 XIX w., dziś ma już prawie 180 lat, a to dzięki licznym działaniom restauracyjnym i remontom. Obecnie jest juz użytkowany tylko w małej części i pewnie wielu lat już nie przetrwa. W tym dworze deklamował swoje wiersze Kamil Cyprian Norwid, tutaj spotykali się tez generałowie z Adamem Mickiewiczem, przygotowując broń dla powstańców, tutaj malował Kossak. W pałacu w Pudliszkach przebywał też prezydent Mościcki i kardynał August Hlond, odwiedzał Pudliszki też Stanisław Przybyszewski.
Pałac w Chwałkowie Pierwsze informacje na temat właścicieli Chwałkowa pochodzą z XIV w. Prawdopodobnie rządzili tu Chwałkowscy lub Fałkowscy. W XV w. właścicielami naszego pałacu była rodzina Włostowskich. Pod koniec XIX w. pałac i całe Chwałkowo podlegało licytacji i budynek przeszedł w ręce rodziny niemieckiej NEUgebauer. W 1920 r. pałac trafił z powrotem w ręce polaków - właścicielem został Józef Mora Korytowski. Nieruchomość została mu odebrana po II wojnie światowej. W latach 1946 - 53 na terenie pałacu działał Uniwersytet Ludowy - szkoła rolnicza. W 1958 r., po przejściu w ręce Ministerstwa Pracy i Opieki Społecznej, został tam otwarty Państwowy Zakład Specjalny dla Dzieci Głęboko Niedorozwiniętych. Dziećmi - do 1979 r. zajmowały się siostry "Albertynki". Do dziś znajduje się tam Dom Pomocy Społecznej.
